Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: BŁYSZCZĄCY SIĘ

Następne hasło: BŁYSZCZEĆ SIĘ »

BŁYSZCZEĆ (3) vb impf

błyszczeć (2), bliszczeć (1); błyszczeć KromRozm II, SkarŻyw; bliszczeć WysKaz.

Fleksja

indicativus
praes
	sg
3	błyszczy

praet
	sg
3	f	błyszczała

praes 3 sg błyszczy (2). ◊ praet 3 sg f błyszczała (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.

Znaczenia

1. Świecić się, lśnić, połyskiwać (2)
- Przen (1)
- a. O źródłach światła (1)
2. Wyróżniać się, odcinać się od tła jaskrawością lub jasnością barw; jaśnieć (1)

1. Świecić się, lśnić, połyskiwać (2):

Przen (1):

Szereg: »łsnąć się i błyszczeć«: Wſſyſtko to tćyemy w boſkich kſyęgach/ łſnyeć ſye y błyſſczy z wirzchu/ ále ſlodſſe we wnątrz KromRozm II ov.

a. O źródłach światła (1): owo znieba świátość przyſzłá/ y wſzytki kąty oney komorki nápełniłá/ y táa iáſność świátłośći oney błyſzcżáłá/ iſz ſercá ſtoiących wielką boiáznią przeniknęłá SkarŻyw 589.

2. Wyróżniać się, odcinać się od tła jaskrawością lub jasnością barw; jaśnieć (1): Lecż iáko ſkoro z miáſtá onego wynidźie/ [...] y ſtąd gdy ſię názad obeyźrzy/fráſuie ſię/ że ieſzcże co z miáſtá onego w oczu iego bliſzcży. WysKaz 11.

Synonim: 1. łsnąć się.

Formacje pochodne cf BŁYSKAĆ.

Cf [BLESZCZEĆ], BŁYSZCZĄCY, BŁYSZCZENIE