[zaloguj się]
[pdf]

DYSPUTOWAĆ SIĘ (9) vb impf

sie (8), się (1).

di- (7), dy- (2).

o oraz a jasne.

Fleksja
inf dysputować się
indicativus
praes
pl
3 się dysputują
imperativus
pl
2 dysputujcie się

inf dysputować się (5). ◊ praes 3 pl się dysputują (1). ◊ imp 2 pl dysputujcie się (1). ◊ part praes act dysputując się (2).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI(XVIII) w.

Rozprawiać, dyskutować; disputare Mącz, Cn; disceptare Cn; serere sermones Mącz; disserere, decertare contentione dicendi a. per disceptationem a. disputando, contendere verbis, disputationem habere, certare dicacitate Cn (9): Serere sermones, Rozmáwiáć/ diſputowáć ſie mówić y záś odmáwiáć. Mącz 386d.

dysputować się czym (1): Conquisitis rationibus dis, Wynálezionemi á dobrze vważonemi árgumenty ſie diſputowáć. Mącz 336c.

dysputować się o czym (6): Mącz 480c; á coż ſie tobie trzebá diſputowáć o tháiemnicach Páńſkich/ ábo o roznoſciach piſmá? RejZwierc 196; WujJud A2v, 208; Przećiw temu roſkazániu czynią dziśieyſze niewiáſty [...] biblią ſzermuiąc/ y o piſmie ſię dyſputuiąc WujNT 724. Cf zwrot.

dysputować się z kim (1): Iuż ſie tám ſámi z Miſtrzámi ſwemi o tym diſputuyćie y zgadzayćie iáko chcecie. WujJud 208.

Zwrot: »nie trzeba się o tym wiele dysputować« (1): nie trzebáć ſie o thym/ iáko ono mowią/ wiele diſputowáć RejPos 301.
Szereg: »dysputować się, (to jest) gadać się« [szyk 1 : 1] (2): y nietylko ſię wiele dyſputuyąc/ to ieſt/ gadaiąc vczemy/ ale y cżego ſie tak naucżywamy/ to lepiey vmiemy KwiatKsiąż L2v; Venit iam in contentionem, utrum sit probabilius, O tym ſie dźiś ſwárzą/ gadáyą/ diſputuyą Mącz 480c.

Synonimy: gadać się, hadrować, rozpierać się, swarzyć się.

Formacja współrdzenna: dodysputować się.

JW