Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: FACHA

Następne hasło: [FACHLAR] »

FACHEL (2) sb m

fachel (2), [wachel].

-å- (1), [-a-]; e jasne.

Fleksja

N sg fåchel (2).

Sł stp brak, Cn: wachel, Linde brak.

Znaczenia

1. Otwór lub przewód, którym dym uchodzi (1)
2. Miech, przyrząd do tłoczenia powietrza (1)

1. Otwór lub przewód, którym dym uchodzi (1): Fumigale ‒ ffachel, dymnycza, cazub, komynek BartBydg 61b.

2. Miech, przyrząd do tłoczenia powietrza (1): Sufflatus idem Sufflatorium, Poddimká Fachel in Bibliis tantum legitur Mącz 131a; [Wáchel/ ex germ: Sufflatorium, aliás Dymká. Volck Dddd3v.]

Synonimy: 1. dymnica, kominek; 2. dymka, miech, poddymka.