[zaloguj się]
[pdf]

[FALLACYJA sb f

Pierwsze i drugie a jasne, końcowe pochylone.

Fleksja
sg
N fallacyjå
G fallacyj(e)j

sg N fallacyjå. ◊ G fallacyj(e)j.

Sł stp, Cn, Linde brak.

Błąd w rozumowaniu, też błąd logiczny popełniony świadomie w celu nadania pozoru prawdziwości twierdzeniu fałszywemu, sofizmat [fallacia – oszukanie BartBydg; ‒ zdrada, omylność, chyba Mącz 117a; ‒ zdrada, oszukanie Calep; sztuka, fortel; zdrada – fallacia Cn]: tu vżywa Budny fálláciey Accidentis, bo raz bierze iſtność Bożą zá iſtność ile ieſt w Oycu/ raz ile bywa rozumiána ſámá w ſobie/ á przećię to oboie zá iedno ma OstrowKsięgi 413; Naſłáwnieyſza tedy fállácya/ ktorey dla iey ſproſnośći/ y Pogáńſcy/ y Krześćiáńſcy/ y Heretyccy autorowie pierwſze mieyſce dáią: ieſt AEQVIVQCATIO. GrodzPraw 89; dopuſzcżą ſię fállácyey ktorą po łáćinie zową Petitio principij. Refut 74; Ale ieſzcże dáleko pewnieyſza y iáśnieyſza ieſt fállácya/ w tym/ gdy z tego/ co Chriſtus rzekł/ Oćiec moy robi y ia robię, choćiaż indźiey rzekł/ Oćiec we mnie mieſzkáiąc on vcżynki cżyni, złe [!] zámyka/ iż obádwá prawdźiwie ſą ſtworzyćielmi Refut 75.]

MB