[zaloguj się]
[pdf]

GRANICZENIE (3) sb n

a oraz pierwsze e jasne, końcowe e pochylone.

Fleksja
sg
N graniczenié
G graniczeniå
D graniczeniu
L graniczeniu

sg N graniczenié (2); -é (1), -(e) (1). ◊ G graniczeniå (1). ◊ D graniczeniu (1). ◊ L graniczeniu (4).

Sł stp, Cn notuje, Linde bez cytatu s.v. graniczyć.

1. Określanie, oznaczanie, wytyczanie granic; limitatio BartBydg, JanStat; scopelismus, terminorum designatio Cn (7): BartBydg 82; y owasem dawal znacz yzeſcziewi miely bicz na tim granyczeniv LibLeg 11/20v; PODKOMORZY. Ten ma moc grániczenia SarnStat 233; tedy przećiwko tákowym ſąd będźie poſtępował/ ták źiemſki iáko vrząd Podkomorzki/ nic niebacząc ná to/ iż lát nie máią/ ku którému grániczeniu ſąd y vrząd Podkomorzki będźie poſtępował. SarnStat 474; Przedtym iedno dwá Dignitarze przy Podkomorzym ná grániczeniu byli dawáni. SarnStat 839, 840, 1179.
2. Sąsiadowanie (1):
Wyrażenie: »społu graniczenie« (1): Collimitatus ‒ Społu graniczenię. Calep 215a.

Cf GRANICA, GRANICZYĆ

AL