[zaloguj się]
[pdf]

JURYSTA (13) sb m

Zawsze -ri-.

Fleksja
sg pl
N jurysta jurystowie
G jurysty jurystów
A jurystę
inne pl N (lat.) - iuristae

sg N jurysta (1). ◊ G jurysty (2). ◊ A jurystę (1). ◊ pl N jurystowie (4). ◊ G jurystów (4). ◊ (lat.) pl N iuristae (1).

Sł stp brak, Cn s.v. termin szkolny u gramatyków, Linde XVII – XVIII w.

Prawnik, znawca prawa, człowiek poświęcający się zawodowi prawniczemu; sędzia, adwokat, rejent (13): OrzRozm S2v; GórnRozm B2v; Przetóż znamy śiłá Iuriſtów, co vmieią práwá, ſtátuty, á przedśię tępi ſą do piſánia práwnych poſtępków. SarnStat *5v, *6v, *7v, 530, 1264.
Wyrażenia: »młody (a. młodszy) jurysta« (2): y z pozwów ſámych mądrze piſánych punctatá obaczywáiąc, zwyczay młody Iuriſtá może bráć, gdy ie ſobie będźie ſpiſował SarnStat 1267, 758.

»uczony jurysta« (1): Dyſkurſy vczónych Iuriſtów SarnStat 101.

Zestawienie: »Jurysta Polski« = tytuł dzieła (1): Ktorym práwem Spiſka źiemiá do Króleſtwá należy, z tego opiſánia Iuriſty Polſkiégo wyrozumiéſz. SarnStat 1219.
Szeregi: »nie jurysta ni prokurator« (1): Nie naydzieſz tám Iuriſty ni Prokuratorá/ Dziſia muśiſz zápłáćić coś obiecał wcżorá. RejZwierc 242.

»jurysta i sędzia« (1): y tęn wykład Skártebelá rad wiem od ćiebie/ iáko ſłuſzny y prawdźiwy/ ktory pierwey rozmáićie/ y nie ku rżeczy iuriſtowie y ſędźiowie náſzy wykłádáli. GórnRozm B2v.

JW