[zaloguj się]
[pdf]

KAFTANIK (3) sb m

Pierwsze a jasne; -an- (1) BielSjem, -ån- (1) Mącz (Cn oba a jasne).

Fleksja
sg pl
N kaftanik kaftaniki
A kaftanik

sg N kaftanik (1). ◊ A kaftanik (1). ◊ pl N kaftaniki (1).

Sł stp brak, Cn s.v. kaftan, Linde XVII – XVIII w.

Dem. od „kaftan”; z neutralizacją funkcji deminutywnej:
1. Określenie ogólne na różne rodzaje górnej części ubioru męskiego; colobium, exomis, exomium, pectorale, subucula, tegumen pectoris, texta, thorax laneus, tunica Cn (1): dwa kabati adamaskowe czerwone, kabath przeschiwany czarny atlaſowy, kafftanik kytayczany czarny, Tho wſchitko panom exequtorom nyzei napiſanym wmocz dal MetrKor 59/76v.
2. Górna część uzbrojenia, uszyta z kilku warstw skóry lub płótna; paludamentum Mącz; lorica linea, thoracomachus Cn (2): Z Tátar konie miewáią rowne Báehmáćiki/ Obćiąży go bez miáry zbroiá káftániki. BielSjem34.
Szereg:»kaftanik albo pancerz« (1): Paludamentum, Iezdeczka ſuknia / żołnierski á zwłaſzczá Hetmáński vbiór/ też káwtanik álbo páncerz który pod zbroyę kłádą. Mącz 274e.

MM