Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: KAKAĆ

Następne hasło: KAKI »

KAKANJELIJA (2) sb f

Pierwsze i drugie a jasne, końcowe pochylone; tekst nie oznacza é.

Fleksja

	sg
N	kakanjelijå
I	kakanjeliją

sg N kakanjelijå (1). ◊ I kakanjeliją (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

Złośliwe przekształcenie wyrazu „ewanjelija” (grec. ε᾽υ ‒ ‘dobrze’, κακος ‘zły, brzydki, sprośny’, dodatkowe skojarzenie może z „kakać”); tu o nauce Lutra (2)

Złośliwe przekształcenie wyrazu „ewanjelija” (grec. ε᾽υ ‒ ‘dobrze’, κακος ‘zły, brzydki, sprośny’, dodatkowe skojarzenie może z „kakać”); tu o nauce Lutra (2): A żeby ieſzcże tym więtſzą podobnośc miáłá tá iego Kákángelia/ z świętą náſzą Ewángelią: iáko my od cżterech Ewángeliſtow woley ſię BOżey dowiáduiemy/ ták on cżwartego Ewángeliſtę [diabła] ſwego mieć muſiał ReszPrz 44; Miedzy inſzymi rzecżámi pocżątek ſwoy/ wźięło ono zacne y záwołáne zgromádzenie/ ktore zową Societatem IESV, tego właſnie czáſu/ kiedyśćie ſię wy z wáſzą ſzátáńſką Kákángeliją ná to náſádźili/ ábyśćie miłość chrześćijáńſką z ſercá y myſli ludzkich wypłoſzyli ReszHoz 136.