[zaloguj się]
[pdf]

KWINTA (3) sb f

kw- (2), qu- (1).

Fleksja
sg
A kwintę
I kwintą

sg A kwintę (2). ◊ I kwintą (1).

Sł stp brak, Sł stp nazw os notuje, Cn w innym znaczeniu, Linde XVII – XVIII w.

1. Różnica wysokości między dwoma dźwiękami, w której wyższy dźwięk jest w stosunku do niższego piątym stopniem w podstawowym szeregu dźwięków; diapente Mącz (2): Diapente, διάπεντε, co ſie przes kwyntę weſpołek zgadza Mącz 84d.
Zwrot: »kwintą śpiewać« (1): Głos chrapotliwy á wyſoki iakoby kwintą ſpiewał znawionuie [!] cżłowieka chciwego GlabGad O3v.
2. Zestawienie w funkcji nazwy specjalnej: »kwinta essencyja« = silny ekstrakt zawierający główne składniki wyciągnięte z jakiegoś ciała (1): Biedne Veratrum [= ciemierzyca, roślina lecznicza]/ którego kilku tyśięcy wiek ſámego vżywał: Náſz [wiek]/ moczy/ wytłacza/ deſtilluie/ w quintę eſſencyą/ w Extráctie/ [...] w páſtiłły obráca Oczko 2.

JB