[zaloguj się]
[pdf]

KWINTANA (1) sb f

kwintana, [kwintarna].

Pierwsze a pochylone.

Fleksja
sg
G kwintåny
A kwintårnę

sg G kwintåny. ◊ [A kwintårnę.]

Sł stp, Cn, Linde brak.

Drewniany manekin, w który uderzano kopią w czasie turniejów rycerskich (z włos. quintana): [Sędziom było zbudowano majestat pole kwintarny, którzy sądzili, kto lepi uderzył. RywKsięgi 237].
Zwrot: »do kwintany (z drzewcem) biegać« [szyk zmienny]: A ták iż Włoſzy máią tę ſławę iákoby byli dobremi iezdcy [...] ktemu też iákoby do qwintany/ do pierſcienia naylepiey biegáć mieli GórnDworz E3; [Na ten czas był Polak, pan Lacki [...] biegał z drzewem do kwintarny z jednem rycerzem. RywKsięgi 237.

[»łamać drzewa o kwintarnę«: przyjechali rycerze w maskarach, ubranych pięknie kilka księżąt z drzewcami, którzy łamali drzewa o kwintarnę, o pieniądze i o klenoty. RywKsięgi 237.]

JB