[zaloguj się]
[pdf]

RADLICA (3) sb f

radlica, [redlica].

ra- (1), [rå-]; końcowe a jasne, redlica z tekstu nieoznaczającego é.

Fleksja
sg pl
N rådlica
G rådlic
A rådlicę rådlice
I rådlicą

sg N rådlica (2). ◊ A rådlicę (1). ◊ [I rådlicą. ◊ pl G rådlic. ◊ A rådlice.]

Sł stp: radlica, redlica, Cn: radlica, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVII (z Cn) w.: radlica.

1. Ostrze u pługa służące do podcinania ziemi, lemiesz; vomer Mymer1; aratrum simplex Cn (2): Vomer Pflugeyſſen. Radlica [Lemieſz Mymer2]. Mymer1 16v; [Buris vel Bura Klęk/ ieſt to drzewo v Rádlá krzywe ſámorodne/ álbo vczynione/ we środek niego wpráwione bywa Ciężadło to ieſt dyſzel/ á w końcu Rádlicá UrsinGramm [389] (Linde)].

W połączeniach szeregowych (1): [Skanderbeg] poſłał mu [Balabanowi] theż wdáry kroy/ lemięſz/ radlicę/ roſkazawſzy do niego áby przyſzedł ná oycżyznę oráć roley BielKron 256; [CracArtific 1515 nr 327; A miasto szyn tedy [rudnik] na każdy tydzień płaci po 3 pługi żelaza albo po 3 redlice, albo po 3 kroje LustrPom 171; thedy braly radlicze, liemiesche, kroie, prządziona, gomolki, to czo szie iem [sługom pana starosty] ieno podobalo KsięgiSądWiej 1569 nr 4598].

[Szereg: »radło i z radlicą«: Item pług żelazny wedle potrzeby naprawiony, item radło i z radlicą, item dwoje jarzmo do wołów. InwSzlachKal 1579 nr 36.]
2. Rączka pługa, kozica (1): Stiforium (sic! stiva?), radlicza BartBydg 150.

LWil