![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: RANIAĆ | Następne hasło: RANIĆ » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
RANIĄCY (3) part praes act
a jasne.
Fleksja
| sg | ||
|---|---|---|
| f | N | raniącå |
| pl | ||
|---|---|---|
| N | m an | raniąc(e) |
| L | raniących | |
sg f N raniącå (2). ◊ pl [N m an raniąc(e).] ◊ L raniących (1).
Sł stp s.v. ranić, Cn notuje, Linde brak.
Znaczenia
- Zadający a. powodujący rany
(3)
- Przen (3)
Zadający a. powodujący rany; vulnerans Vulg; vulnificus Cn (3):
[Szereg: »kąsający albo raniący«: ktoreby też [gołębie] były waśniwe á walecżne/ drugie kąſáiące álbo rániące/ tákie ma odłącżáć Cresc 1571 587.]
Przen (3):
raniący co (1): Przykład o przeſtępie duſznym á o ránách duſze rániących. HistRzym 54.
W porównaniu (1): ięzyk ich [zdradliwych przyjaciół] iáko ſtrzałá rániąca SkarKazSej 658b.
Wyrażenie: »strzała raniąca« = sagitta vulnerans Vulg (2): Strzáłá rániąca ieſt ięzyk ich/ zdrádę mowiłá. Leop Ier 9/8 [przekład tego samego tekstu] SkarKazSej 658b.
Cf RANIĆ
ZCh