[zaloguj się]
[pdf]

MACEDONIJUS (11) sb m

Macedonijus (7), Macedonijusz (2), Macedoni a. Macedonijus a. Macedonijusz (2); Macedonijus KromRozm II (2), KromRozm III, KrowObr, NiemObr (2); Macedonijusz OrzList; Macedonijus : Macedonijusz : Macedoni SkarJedn (1:1:2).

a jasne; teksty nie oznaczają é oraz ó.

Fleksja
sg pl
N Macedonijus macedonijuszowie
G Macedonijusza
D Macedonij(e)mu
A Macedonijusa

sg N Macedonijus (4). ◊ G Macedonijusza (1). ◊ D Macedonij(e)mu SkarJedn (2). ◊ A Macedonijusa (3). ◊ pl N macedonijuszowie (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

1. n-pers Imię biskupa Konstantynopola (IV w.), twórcy herezji, głoszącej, że Duch Święty nie jest Bogiem (10): KromRozm II f4, v4v; KromRozm III C4v; KrowObr A4; przećiw Mácedoniemv Cárogrockiemv Pátryárſze ktory bluznił Boſtwo Duchá ś. SkarJedn [A*2]v, 81, 175, 390; Dla cżego Theodozyus Ceſarz/ zwołał ſynod Konſtántynopolitáńſki/ ná ktorym ſtroná obłędliwa przemogłá/ y oſądźili Mácedoniuſá/ ktory o duchu ś. mimo piſmo ś. wierzyć/ y wyznáwáć niechćiał NiemObr 134, 134.
2. Wyznawca lub zwolennik nauki Macedoniusza (1): wſzyſcy przećiwnicy łáwice tey Rzymſkiey/ o tę ſkáłę łby ſobie potłuką/ ták iák ich przodkowie Arryuſzowie/ Mácedoniuſzowie/ Neſtoryanowie/ y Ewthychowie/ o tę ſkáłę ſye potłukli. OrzList h2v.

Cf MACEDONIJANIN

ZZa