• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
    • 229. Zasady ogólne
    • 230. Kryteria doboru cytatów
    • A. Objętość i zawartość cytatu
    • B. Cytowanie odrębnych partii tekstowych
    • C. Wstawki w klamrach
      • 240. Wstawki obce
      • 241. Wstawki polskie
    • D. Cytaty podobne
    • E. Układ cytatów
    • F. Transliteracja cytatów
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

240. Wstawki obce.

Przy cytowaniu materiału z przekładów, gdy uznamy, że jest to potrzebne dla zrozumienia znaczenia wyrazu hasłowego lub jego uwikłania strukturalnego, oraz w ogóle w wypadkach stwierdzenia jakiegoś ciekawego zjawiska w zakresie przekładu, wplatamy w cytat tekst z łacińskiego lub greckiego oryginału. Wprowadzamy go w klamrach, kursywą, w transkrypcji (ſ = s, e_/ = ae, niektóre u = v), ewentualnie alfabetem greckim, zasadniczo zaraz po wyrazie, do którego się odnosi, lub też na końcu cytatu. Ograniczamy się do podania koniecznego minimum tekstu.
Pamiętamy tu o tym, aby nie dublować w klamrach wyrazów podanych w liście odpowiedników po objaśnieniu; możliwe to jest tylko dla części frazeologicznej w zestawieniu z częścią ogólną.

a. Źródła dla Biblii.

Dla tekstów biblijnych Leop i WujNT przytaczamy Wulgatę, dla BibRadz, Budnego i MurzNT – Poliglottę Antwerpskiego (przy czym dla Starego Testamentu tekst z poprawkami marginesowymi Pagninusa, dla Nowego Testamentu tekst ciągły). Jeżeli jednak stwierdzimy, że tekstowi polskiemu Biblii protestanckich bardziej odpowiada tekst z partii nieuznanych za podstawę (np. tekst ciągły w Starym Testamencie), przytaczamy w klamrze obie wersje, wydzielając normalnym sposobem tekst marginesowy, np.:

[... (marg) ... (–)].

Odpowiedniki protestanckich tekstów ksiąg, których nie ma w PolAnt, czerpiemy z Wulgaty i opatrujemy skrótem:

[... Vulg].

Dla WróbŻołt podajemy w klamrach łacinę z tegoż tekstu. Zamiast dłuższych wstawek lepiej cytować łącznie z tekstem łacińskim.

b. Lokalizacja.

W zasadzie na końcu wstawki podajemy skrót źródła łacińskiego. Nie czynimy tego tylko przy ilustrowaniu cytatów ze źródeł biblijnych tekstem z Wulgaty lub PolAnt (ale zachowujemy skrót Vulg przy wstawkach do przytoczeń biblijnych w innych typach tekstów) oraz przy ModrzBaz, HistAl i MiechGlab. Przy wstawkach z Wulgaty do tekstów psałterzowych niebiblijnych (LubPs, RejPs, KochPs) podajemy w lokalizacji tylko skrót Ps oraz numer psalmu łamany przez werset (lokalizacja tekstu głównego pozostaje przy tym normalna).
Przy wstawkach z JanStat i JanPrzyw podajemy też numer strony antykwą.

aa. Podawanie skrótów dla tekstów ilustrowanych zwykle łaciną z PolAnt.

Jeżeli stwierdziliśmy przypadkowo, że tekst Wulgaty odpowiada w danym miejscu Poliglocie, to dla wstawek do cytatów przekładów protestanckich możemy podać oba źródła wraz ze skrótami:

[... PolAnt, Vulg].

Jeżeli instruktywne jest podanie różniących się tekstów obu źródeł, oddzielamy je w klamrze średnikami i również dajemy skróty:

[... PolAnt;... Vulg].

c. Wykropkowanie w klamrach.

Przy opuszczaniu części tekstu we wstawkach łacińskich stosujemy:

...

– a nie:

[...].

d. Pisownia wstawek.

Stosujemy pisownię zmodernizowaną (jak w cytatach z części łacińskiej słowników, por. 251.a.). Zostawiamy wielkie litery zgodnie ze źródłem.