• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
    • 36. Kolejne partie w części gramatycznej
    • 37. Schemat graficzny części gramatycznej
    • 38. Kolejność źródeł pochodzących z różnych lat
    • 39. Znaki dla zapisów fonetycznie dwuznacznych
    • 40. Nawias dla oznaczania cząstek fakultatywnych
    • 41. Znaki interpunkcyjne w części gramatycznej
    • A. Oboczności fonetyczne lub morfologiczne hasła
      • 42. Postać graficzna oboczności hasłowych
      • 43. Zależność odmianki od znaczenia
      • 44. Różnice w stosunku do schematu ogólnego
      • 45. Postępowanie przy obocznościach skomplikowanych
      • 46. Jakie zapisy traktujemy jako odmiankę fonetyczną, a nie graficzną
      • 47. Pl t jako oboczność hasłowa
      • 48. Sygnalizowanie postaci innosłowiańskich
      • 49. Czasowniki zwrotne
      • 50. Czasowniki z nosówką rdzenną
    • B. Uwagi o grafice
    • C. Pochylenia rdzenne i tematyczne
    • D. Stopniowanie
    • E. Część fleksyjna
    • F. Pochylenia w końcówkach
    • G. Uwagi o składni
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

49. Czasowniki zwrotne.

Czasowniki (też imiesłowy i rzeczowniki) zwrotne otrzymują zawsze hasło z się z nosówką bez względu na stan materiałowy.

a. Brak cząstki zwrotnej.

Przypadkowy brak cząstki zwrotnej rozpatrujemy jako oboczność hasłową, np.:

bać się (2460), bać (5).

Gdy w haśle występuje ponadto właściwa oboczność fonetyczna, zestawienie to sporządzimy osobno na dalszym miejscu (jak w wypadkach opisanych w 45.).

b. Postać cząstki zwrotnej.

Postać cząstki zwrotnej przedstawiamy w następnej kolejności (tj. po ewentualnych obocznościach hasła i stosunku form z się i bez się). Jeżeli w materiale pod tym względem panuje jednolitość, piszemy uwagę:

Zawsze się

– lub:

Zawsze sie.

Przy istnieniu oboczności podajemy dla nich statystykę bez wymieniania źródeł, np.:

sie (10), się (9)

– przykłady z tekstów nieoznaczających nosowości zaznaczamy zapisem:

si(ę)

– (należy zwracać w tej partii baczną uwagę na teksty rękopiśmienne).
Przy hasłach jednokartkowych uwagi o cząstce się w ogóle nie wprowadzamy, lecz stosujemy odpowiedni zapis w części fleksyjnej. Też gdy wyczerpujemy wszystkie cytaty.