[zaloguj się]

62. Hasła jednokartkowe.

Dla haseł jednokartkowych odmiennych nie wprowadzamy osobnej części dotyczącej pochyleń, lecz sprawę tę zaznaczamy na materiale formy fleksyjnej, np.:

I sg chabiną
(to znaczy, że a jest jasne),
1 sg praes dobaczam się.
Jeżeli hasło jednokartkowe pochodzi z tekstu nieoznaczającego pochyleń, wprowadzamy do zapisu wyniki ostateczne na podstawie porównań z innymi hasłami lub formantami (bez powoływania się na źródło ustalenia). Przy całkowitym braku danych pozamateriałowych ujmujemy samogłoskę w nawias, np.:
N sg c(a)łun.

a. Wyjątek dla haseł wielokartkowych.

W identyczny sposób postępujemy również przy hasłach liczniejszych, jeżeli posiadają one tylko jedną formę fleksyjną bez oboczności i nie wykazują wahań w pochyleniach.
W wypadku istnienia oboczności pochyleń sporządzamy normalny ich wykaz przed częścią fleksyjną, np. s.v. FALENDYSZ:

-a- (1) BielSat, -a- (1) BielRozm; teksty nie oznaczają é.
Zapis gramatyczny brzmi tu:
I sg falendysz(e)m (2).
Jeżeli hasło jest zaświadczone w jednej formie fleksyjnej, ale w różnych odmiankach podhasłowych, różniących się samogłoskami, zapisujemy we fleksji wszystkie odmianki (nawet jeżeli nie jest to wypadek opisany w 72.b.aa.) z pochyleniem jakoś ustalonym (lub ujętym w nawias), ewentualne zaś inne uwagi dotyczące jednej z nich sygnalizujemy po jej wymienieniu, np.:
N sg galreta (2), gałreta (1), galareda (Cn e pochylone) (1), galareta (1).

b. Hasła nieodmienne.

Zawsze podajemy uwagę o pochyleniach w hasłach nieodmiennych (tj. tych, które nie mają części fleksyjnej), również w jednokartkowych. Przy braku danych materiałowych przyjmujemy dla przysłówków końcowe -e jako prawdopodobnie jasne, mimo że sporadycznie w niektórych hasłach zdarza się -é (z którego się wówczas rozliczymy).