• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
    • A. Zasady podziału znaczeń
    • B. Podział wewnętrzny rubryki znaczeniowej
    • C. Struktury składniowe
    • D. Funkcje form gramatycznych
    • E. Połączenia
    • F. Użycia przenośne
    • G. Inne rubryki nienumerowane
    • H. Podrubryki znaczeniowe
    • I. Uwagi o łączliwości
    • J. Uwagi ogólne
    • K. Objaśnienia znaczeniowe
    • L. Odpowiedniki łacińskie
      • 152. Zakres uwzględnianych źródeł
      • 153. Dublowanie odpowiedników wewnątrz rubryki
      • 154. Rodzaj uwzględnianych odpowiedników
      • 155. Szczegóły o Knapskim
      • 156. Forma odpowiedników
      • 157. Układ
      • 158. Odpowiedniki przy znaczeniu reprezentowanym tylko tekstami słownikowymi
    • Ł. Odpowiedniki polskie wyrazów pochodzenia łacińskiego
    • M. Szczegóły dotyczące semantyki niektórych typów haseł
    • N. Szczegółowe sposoby postępowania przy niektórych komplikacjach materiałowych
    • O. Zebranie uwag technicznych
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

152. Zakres uwzględnianych źródeł.

W każdej rubryce semantycznej, a w razie potrzeby i w podrubrykach podajemy po objaśnieniach polskich odpowiedniki łacińskie danego znaczenia (ewentualnie podgrupy), zestawione na podstawie materiału z następujących słowników: Murmeliusza, Mymera, Bartłomieja z Bydgoszczy, Mączyńskiego, Calagiusa, Calepina oraz z Knapskiego. Obowiązuje podana tu kolejność, zgodna z ich chronologią.
Obok odpowiedników słownikowych podajemy również odpowiedniki pochodzące z tekstów tłumaczonych lub przypadkowo znajdujące się w tekście polskim.
Dla Biblii katolickich (Leop, WujNT) oraz dla RejPs, LubPs i KochPs podstawą jest Wulgata, dla protestanckich (MurzNT, BibRadz, BudBib, BudNT) – Poliglota Antwerpska, dla WróbŻołt – łacina z tego źródła. Z tekstów świeckich uwzględniamy zwłaszcza JanStat i JanPrzyw (do SarnStat), Modrz (do ModrzBaz), HistAl z Prac Filologicznych IX (do HistAl) oraz Miech (do MiechGlab).

a. Odpowiedniki słownikowe pochodzące z tekstów tłumaczonych.

Podawanie odpowiedników z tekstów tłumaczonych obowiązuje tylko wówczas, gdy nie mamy w danym znaczeniu tekstów słownikowych. Wyczerpywanie pełnej listy tekstów tłumaczonych (poza biblijnymi) nigdy nie jest konieczne.

b. BartBydg – Reuchlin.

W wypadku, gdy tekst z BartBydg po sprawdzeniu z oryginałem, a w dalszej kolejności z Reuchlinem (por. 241.b.), wykaże pomyłkę naszego źródła, wpisujemy właściwy odpowiednik i lokalizujemy jako Reuchlin (błędnego zapisu z BartBydg nie wymieniamy).