[zaloguj się]

192. Szeregi.

Za szereg uważa się takie połączenie w zasadzie dwu wyrazów, które są sobie współrzędne, tj. jako składniowo jednorodne części zdania (ale niekoniecznie jednorodne części mowy) określają jakiś człon pozaszeregowy lub też są przez ten człon jednakowo określane. Znajdą się tu więc grupy rozmaitych części mowy:

»lasy i pola«,
»we dnie i w nocy«,
»dobrze a pożytecznie«,
»chcieć i pragnąć«,
»cały albo połowica«,
»krolewski i Korony«,
»od kąta do kąta«,
»od początku do końca«
itp.
Do szeregów zaliczamy też połączenia typu »cnota z rozumem«, tj. takie, w których przyimek z da się zastąpić spójnikiem i (nawet w zdaniach, gdzie ten przyimek może należeć do składni czasownika, np.: „swarzy się kocieł z garncem”), a także »od początku do końca«, »od końca do końca«, nawet jeżeli nie będą posiadały wariantów o normalnej budowie współrzędnej.