[zaloguj się]

220. Jednostki niesygnalizowane tytulikiem.

a. Przysłowia.

Przysłów nie poprzedzamy tytulikiem, ponieważ w wielu wypadkach pokrywałby się on całkowicie z brzmieniem cytatu. Tym samym musimy też zrezygnować z normalnego sposobu podawania statystyki w tym rozdziale. Materiał na każde kolejne przysłowie wraz z wszystkimi jego wariantami drukujemy razem i wyodrębniamy od sąsiednich zapisem a linea. Stosujemy układ według częstości występowania, a w obrębie tej samej ilości przykładów – według chronologii pierwszego użycia.
Wszystkie rzeczywiste odmianki, nawet drobne (oczywiście nie fonetyczne i fleksyjne), należy cytować.
Przy końcu każdego akapitu, odnoszącego się do danej jednostki przysłowiowej, piszemy w klamrze po kropce:

[Ogółem x r.]
Wyjątkiem są jednostki nieliczne (do trzech przykładów).

b. Zestawienia liczebnikowe.

Również przy zestawieniach liczebnikowych, oznaczających liczby złożone, nie wymieniamy tytuliku, lecz ilustrujemy materiał, biorąc za punkt wyjścia odmianki strukturalne, np.:

„trzydzieści pięć”,
„sześćdziesiąt i pięć”,
„czterdzieści a pięć”,
„pięć a dwadzieścia”
itp.
Porządkujemy je według szyku, a z kolei według typów łączliwości. Każdą odmiankę zaczynamy nagłówkiem opisującym budowę struktury (por. hasło DWA i inne z tej rodziny), po którym stawiamy jak zwykle liczbę frekwencyjną.
Jeżeli w haśle mamy też normalne zestawienia wprowadzane tytulikiem (takie jak np. »kilka tysięcy«), grupujemy je w końcowej partii zestawień. Oba typy zestawień grupujemy pod wspólnym nagłówkiem
Zestawienia liczebnikowe.
Pierwszą pozycję strukturalną drukujemy a linea.