« Poprzednie hasło: FORTUNATUS | Następne hasło: FORTUNIĆ SIĘ » |
FORTUNIĆ (11) vb impf
fortunić (10), fortunnić (1); fortunić : fortunnić BiałKaz (2 : 1).
o jasne.
inf | fortunić | |
---|---|---|
indicativus | ||
praes | ||
sg | ||
3 | fortuni |
praet | ||
---|---|---|
sg | ||
3 | m | fortunił |
inf fortunić (3). ◊ praes 3 sg fortuni (2). ◊ praet 3 sg m fortunił (5). ◊ part praes act fortuniąc (1).
Sł stp, Cn brak, Linde XVI – XVII w.
fortunić kogo, co (9): LubPs aa3, aa4 marg; cokolwiek iedno czynił wſzytko Pan fortunił. BibRadz Gen 39/23, I 328d marg; WujJud B2v; HistHel A; że nas w tákich niebeſpiecżeńſtwách fortunić racżył/ w ktorych záwzdy ony karał ná ktore śię gniewał BiałKaz L4v, L2, L4.
fortunić komu (3): Pan tákowym wſzytko fortuni/ iż żywą w błogosłáwieńſtwie iego. BibRadz I 328d marg; Znáć iż nie był ku myſli Bogu nawyſzſzemu/ Bo on nie rad fortuni zle vrodzonemu. PaprPan Dd3v, Eev.
fortunić w czym (2): wrzecżach woiennych gdźie śię kolwiek tráphiło cżynić z nieprzyiaćielem záwzdy zá łáſką Bożą/ fortunnił nás Pan Bog. BiałKaz L4; PaprPan Eev.
»szczęścić a fortunić« (1): cżynili dzyęki/ proſząc Páná Bogá/ áby ſzcżęśćić á fortunić racżył wſzytki poſtępki kościołá ſwego ſwiętego. LubPs aa3.
Synonim: szczęścić.
Formacje współrdzenne: pofortunić; pofortuniać.
AK