• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
    • 229. Zasady ogólne
    • 230. Kryteria doboru cytatów
    • A. Objętość i zawartość cytatu
    • B. Cytowanie odrębnych partii tekstowych
    • C. Wstawki w klamrach
    • D. Cytaty podobne
    • E. Układ cytatów
    • F. Transliteracja cytatów
      • 256. Sygnalizowanie poprawnej lekcji
      • 257. Znaki sygnalizujące margines
      • 258. Specjalne znaki dla rękopisów
      • 259. Wyodrębnianie wyrazu hasłowego
      • 250. Cytaty polskie
      • 251. Cytaty obce
      • 252. Krój czcionki
      • 253. Znaki interpunkcyjne na końcu cytatu
      • 254. Interpunkcja wewnątrz cytatu
      • 255. Sygnalizowanie błędów źródła
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

256. Sygnalizowanie poprawnej lekcji.

Przy znacznych zniekształceniach utrudniających odczytanie i zrozumienie cytatu podajemy w klamrze formułę: lege i – po dwukropku lekcję właściwą, np.:

czeſta [lege: czeska].

Gdy odczytanie jest w ogóle problematyczne, dajemy na końcu znak zapytania w nawiasie, np.:

hegy [lege: brzegi (?)].

Obowiązuje to tak dla wyrazu hasłowego, jak i kontekstu.