[zaloguj się]

53. Sposób zapisu grafiki.

Stosujemy tu przede wszystkim zapis poszczególnych liter (lub połączeń literowych) z kreskami sygnalizującymi pozycję w wyrazie. Cyfry w nawiasie, tak jak w całej części gramatycznej, stoją po każdym zapisie. Gdy rozpatrujemy miękkość i twardość s, gromadzimy pod łączną cyfrą ſ i s, np.:

-ś- (x), -ſ-, -s- (x).
Podobnie gdy notujemy pojedyncze i podwójne s, np.:
-ſ-, -S-, -s- (x), -ſſ-, -ſs-, -Ss-(x).
Również w wypadkach, gdy chodzi o inny dźwięk, który dla wyróżnienia jego pozycji w wyrazie musimy zapisać wraz z sąsiadującą literą s, zapisujemy takie połączenie zgodnie z materiałem:
-ſi-, -si- (x), -ſy-, -sy- (x).
Wykaz tekstów można podać tylko w wyjątkowych, bardzo na to zasługujących wypadkach.
Gdy przedstawiamy pisownię więcej niż jednego dźwięku, zapisy im odpowiadające, notowane in continuo, oddzielamy średnikiem.
Przy stanie jednolitym dla całego hasła piszemy, np. s.v. KAF:
Zawsze: Caph-.
Będzie to jednak sytuacja bardzo rzadka, gdyż dla haseł nielicznych, gdzie wszystkie lub prawie wszystkie przykłady będą cytowane, uwag o grafice nie podajemy w ogóle.


a. Grafika zależna od pozycji.

Jeżeli zachodzi potrzeba opisania grafiki ważnej tylko dla pewnych form wyrazu, dajemy opis pozycji fonetycznej lub gramatycznej, np s.v. CISNĄĆ:

Przed n miękkim: -ś- (23), -ſ- (6).

aa. -c : -ć w wygłosie rzeczowników.

Oboczności zapisów rozpatrujemy w części graficznej (nie stają się więc one wariantami hasła) po wstępnej uwadze: W N (i A) sg, przy czym podajemy wykaz źródeł, np. s.v. CUDZOZIEMIEC:

w N sg: -ec (43), -eć (3); ... .
Podobnie s.v. MIESIĄC, SLACHCIC.