• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
    • A. Zasady podziału znaczeń
    • B. Podział wewnętrzny rubryki znaczeniowej
    • C. Struktury składniowe
    • D. Funkcje form gramatycznych
    • E. Połączenia
    • F. Użycia przenośne
      • 132. Rodzaje użyć przenośnych i ich klasyfikacja
      • 133. Podział wewnętrzny rubryk przenośnych
      • 134. Przenośnie w haśle lub znaczeniu raz zaświadczonym
      • 135. Podporządkowywanie przenośni znaczeniom i podgrupom
    • G. Inne rubryki nienumerowane
    • H. Podrubryki znaczeniowe
    • I. Uwagi o łączliwości
    • J. Uwagi ogólne
    • K. Objaśnienia znaczeniowe
    • L. Odpowiedniki łacińskie
    • Ł. Odpowiedniki polskie wyrazów pochodzenia łacińskiego
    • M. Szczegóły dotyczące semantyki niektórych typów haseł
    • N. Szczegółowe sposoby postępowania przy niektórych komplikacjach materiałowych
    • O. Zebranie uwag technicznych
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

133. Podział wewnętrzny rubryk przenośnych.

W rubryce W przen i Przen stosujemy w razie potrzeby podział wewnętrzny według analogicznych zasad jak w całej rubryce znaczeniowej. A więc wydzielamy w nich struktury składniowe i część frazeologiczną.
Pod przenośniami objaśnianymi tworzymy też, jeśli materiał jest wystarczająco zróżnicowany, oddzielne rubryki na zasadzie znaczeniowej lub zakresowej. Po sygnale Przen stawiamy w nawiasie liczbę ogólną, a następnie kolejno a linea podgrupy numerowane małą literą z półnawiasem (oba znaki półtłuste), np. s.v. BISKUP:

Przen (46):
a) Chrystus (45):
b) Bóg (1):

W materiale potraktowanym jako W przen również możemy wydzielać podpunkty dla pewnych określonych typów (por. 132.g.). W hasłach oznaczających części ciała (a jeżeli zajdzie potrzeba, to i w innych) wyodrębniamy przykłady z KochPhaen z komentarzem:

W opisie gwiazdozbiorów noszących nazwy istot żywych

s.v. KOŁO:

W opisie gwiazdozbiorów Wozy

Dla przykładów z KochSz wprowadzamy rubrykę W przen z komentarzem:

W antropomorfizowanym opisie gry w szachy

(tak s.v. KOŃ, ale dla znaczenia ‘nazwa figury szachowej’ jest oczywiście osobna rubryka znaczeniowa). Jeżeli cała rubryka W przen zaświadczona jest jednym z wymienionych tu typów materiału, uwagę tę zapisujemy w nawiasie po nagłówku (por. KOLANO). W znaczeniach bardzo licznych można też grupować materiał, wychodząc od opisu mechanizmów skojarzeniowych przenośni (por. GŁOWA znacz. 1.).

Uwaga: Przenośne użycia jednostek frazeologicznych, choćby miały one równobrzmiące odpowiedniki w użyciu konkretnym, umieszczamy w odpowiedniej rubryce Przen lub W przen, nawet gdybyśmy ją mieli utworzyć wyłącznie dla tej jednej jednostki.