[zaloguj się]

159. Zakres uwzględniania.

Jeżeli nasze hasło zapożyczone z łaciny lub greki znajduje się w części łacińskiej któregoś ze słowników, wchodzących w skład naszego kanonu (z wyjątkiem Calag) lub u Knapskiego i posiada tam polski odpowiednik lub objaśnienie opisowe, po liście właściwych odpowiedników łacińskich (jeżeli są takie dla danego hasła) umieszczamy w klamrze odpowiednie hasło łacińskie wraz z częścią polską, w układzie źródła. Można tam wplatać i łacińskie części objaśnienia, jeżeli rzucają jakieś istotne światło na znaczenie.
Przy poszukiwaniach w Cn posługujemy się pomocniczo łacińsko-polską wersją Słownika, ale cytujemy tylko z wyd. II 1643 r., zachowując pełną postać hasła, tj. cały ciąg wyrazowy tam zamieszczony. Jeżeli podstawa łacińska z Cn jest prócz tego normalnym odpowiednikiem naszego hasła (por. rozdział L.), tj. występuje po łacińskiej stronie tego samego hasła spolszczonego, wypisujemy go w tej części tylko wówczas, jeżeli część polska zawiera coś więcej niż pojedynczy wyraz będący naszym hasłem, np. s.v. FAWOR:

[fawor, łaska abo życzliwość nieporządna, zwłaszcza w zwierzchności, u urzędnika – favor Cn]
– (ale nie: filozof – philosoph).
Jeżeli nigdzie nie ma odpowiednika naszej formacji słowotwórczej, ale jest jej podstawa, wpisujemy ją, np. s.v. FARMACYJA:
Czarowanie przy pomocy zatrutych pokarmów [czarownik trujący – pharmacus Cn].