• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
    • 283. Zasady ogólne
    • 284. Odsyłacze apellatywne puste
    • 285. Odsyłacze w nawiasach
    • 286. Odsyłacze apellatywne pohasłowe
    • 287. Podsumowanie o imiesłowach i rzeczownikach zaprzeczonych
    • 288. Podsumowanie o drugich członach złożenia
    • 289. Podsumowanie o hasłach z podwojoną spółgłoską
    • 290. Forma graficzna odsyłaczy apellatywnych
    • 291. Odsyłacze onomastyczne
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

284. Odsyłacze apellatywne puste.

Odsyłacze apellatywne puste odsyłają:

a.

Od form, które nie stały się hasłami, do odpowiedniego hasła (nie dotyczy to haseł z Sł stp i Cn).

aa.

Od dzisiejszej postaci wyrazu, np.:

(HEBAN) cf HABENA;
(KOREKTOR) cf KORREKTOR.

W związku z nieoznaczaniem pochyleń w haśle nie odsyłamy do postaci z ó.

bb.

Od odmianek fonetycznych i morfologicznych, umieszczonych w haśle na dalszym miejscu, np.

HATŁAS cf ATŁAS;
FASZKA cf FASKA;
GALAREDA cf GALRETA;

również jeżeli są to odmianki alternatywne, np.:

DYJABELSTWO cf DIABELSTWO;
EPISKOPUS cf EPISKOP

– odpowiednie podhasła brzmią:

diabelstwo (4), dyjabelstwo a. diabelstwo (61);
episkop a. episkopus).

Zalecenie robocze: Jeżeli dodaje się do hasła odmiankę rozpoczynającą się od późniejszej litery, należy od razu sporządzić odsyłacz, odłożyć do specjalnej kartoteki i wysłać do danej pracowni wraz z materiałem danej litery.

cc.

Od wariantu z inną nosówką czasowników typu błądzić:

BŁĘDZIĆ cf BŁĄDZIĆ.

dd.

Od supletywnych form nierzeczownikowych, np.:

MNIEJSZY cf MAŁY.

ee.

Od zleksykalizowanych form gramatycznych wyodrębnionych w żabkach wewnątrz hasła, np.:

HURMEM cf HURM;
BYKOWE cf BYKOWY.

ff.

Od skostniałych wyrażeń przyimkowych (tj. takich, których człon imienny ma końcówkę archaiczną) niestanowiących haseł syntetycznych, np.:

PO PROSTU cf PO, PROSTY;
W CALE cf CAŁY, W.

Również od takich, które w słowniku współczesnym mogłyby stanowić hasła syntetyczne, np.:

PO CO cf CO, PO.

Odsyłając do bardzo licznych haseł już zredagowanych dodajemy również bliższą lokalizację w tomie, a dla użyć jednostkowych również lokalizacje tekstowe. Oto przykład (nieco zmieniony w stosunku do wersji, która jest w druku):

DOTYCHCZAS cf CZAS t. IV s. 68a ActReg 162, DO s. 75b, TEN.

gg.

Od sprowadzonego do formy mianownika sg lub pl drugiego członu wyrażenia przyimkowego, które stało się hasłem syntetycznym, do tegoż hasła, np.:

DORĘCZE cf NA DORĘCZU;
DOCHWATKI cf W DOCHWATKI.

hh.

Od formy gramatycznej drugiego członu wyrażenia przyimkowego, które stało się hasłem syntetycznym, do tegoż hasła, jeżeli rekonstrukcja mianownika jest niepewna; umieszczamy ten odsyłacz w miejscu alfabetycznym drugiego członu, przyimek piszemy małymi literami, część imienną wersalikami, np. pod literą n:

z NIENACKA cf Z NIENACKA.

ii.

Od zrekonstruowanej, nieistniejącej postaci hasła o fonetyce odmiennej niż pozostała część zaświadczonej u nas rodziny etymologicznej, np.:

(CERKLOWAĆ) cf CYRKLOWAĆ

(ponieważ istnieją u nas tylko postaci CERKIEL, CERKLOWANY itp.).
Postępujemy tak również, gdy stosunek haseł z fonetyką oboczną wynosi pół na pół, np. CZEMIERZYCA i CIEMIERZYCZNY, a więc

(CZEMIERZYCZNY) cf CIEMIERZYCZNY.

Tu należą również zapisy z podwojoną literą, jeżeli obce wyrazy blisko z sobą spokrewnione znajdą się, ze względu na różnice ilościowe, w dwu różnych miejscach alfabetu, np.:

(KOLLEIJATURA) cf KOLEIJATURA

(bo KOLLEIJAT, KOLLEIJATA itd.)

jj.

Od formy graficznej częstej w danej rodzinie lub większej partii haseł. Ma on postać początkowej cząstki wyrazowej z kreseczką, np.:

DJ- cf DYJ-;
HAWT- cf HAFT-.

b.

Od wyrazów, których nie mamy w materiale, o ile w Słowniku jest hasło utworzone bezpośrednio od tego wyrazu (gdy są oba hasła, dajemy odsyłacze obustronne por. 286.a.).

aa.

Od przymiotnika, przysłówka, imiesłowu i rzeczownika do ich formy zaprzeczonej (por. też opis wypadków szczegółowych w 287.).

bb.

Od bezokolicznika do imiesłowu, np.:

(NADBIEC) cf NADBIEŻONY

– oraz do rzeczownika odczasownikowego.

cc.

Od czasownika bezprzedrostkowego, który przypadkowo nie wystąpił w naszym kanonie, do postaci z przedrostkiem, np.:

(KALICZYĆ) cf OKALICZYĆ.

Jeżeli mamy kilka bezprzedrostkowych, odsyłamy do najwcześniejszego w alfabecie (tam, gdzie będą Formacje współrdzenne). Kartoteka tych odsyłaczy znajduje się w pracowni toruńskiej.

dd.

Od obu członów złożenia lub zrostu do odpowiedniego wyrazu złożonego (co do drugiego członu szczegóły por. 288.). Odsyłacz od drugiego członu ma przed sobą kreseczkę, np.:

-FORSZTATOWY cf POŁFORSZTATOWY.

c.

Od mniej prawdopodobnej postaci w wypadku klasyfikacji lub lekcji wątpliwej. Tu, jeśli odsyłamy do hasła liczniejszego, podajemy również lokalizację, np.:

(ZGRZANKA) cf GRZANKA RejKup h4.