Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: BRZEŻYSTY

Następne hasło: [BRZĘCZENIE] »

BRZĘCZEĆ (2) vb impf

Fleksja

indicativus
praes
	pl
3	brzęczą

praes 3 pl brzęczą (1). ◊ part praes act brzęczęcy BielSen (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI – XVIII w.: brzęczyć.

Znaczenia

Wydawać dźwięki metaliczne (2)
- a. O dźwiękach muzycznych (1)
- b. O dźwiękach właściwych owadom (1)

Wydawać dźwięki metaliczne (2):

a. O dźwiękach muzycznych (1): Chwalcye go ná cymbalech ktore głośno brzęcżą [Laudate eum in cymbalis bene sonantibus Vulg Ps 150/5] LubPs gg.

b. O dźwiękach właściwych owadom (1): A brzęcżęcy ná kwiećiu zbieráły miod pſzcżołki. BielSen 6.

Synonimy: a. brzmieć; b. bęczeć.

Formacje pochodne cf BRZĘKAĆ.