[zaloguj się]
[pdf]

BURKOWNIK (4) sb m

Teksty nie oznaczają ó; prawdopodobnie o jasne (tak w brukowy).

Fleksja
pl
N burkownicy
G burkownik(o)w

pl N burkownicy (3). ◊ G burkownik(o)w (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII – XIX w.: brukownik.

Włóczęga, awanturnik, pijak (4): Y przywiedli go byli raz ći burkownicy Ná táki hak, że o włos gárłá y czći niezbył. CiekPotr 13; Karałem go oycowſkie, gromiłem ſurowie, Nápominałem áby poprzeſtał nałogu: Niepomogło głuchemu, ná ściánem groch miotał. Przemogli burkownicy: nie iedno wśi, w ktore Był wiechał poutracał CiekPotr 13, 32, 49.

KN