[zaloguj się]
[pdf]

DOBIĆ SIĘ (3) vb pf

sie (2), się (1).

o jasne.

Fleksja
inf dobić się
praet
sg
3 m dobił się

inf dobić się (2). ◊ praet 3 sg m dobił się (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI i XVIII w.

1. Zadać sobie śmiertelny cios (1): Wynieſion tedy z zaſtola nápoły vmárły od boleśći/ áż wołał żelázá iákiego dobić ſie. BielKron 126v.
2. Osiągnąć coś, zdobyć coś z wielkim wysiłkiem [czego] (2): kto ſie ſlawy dobił/ Lepiey ſie ten niż złotim łańcuchem ozdobił KochSat A2v.
Szereg: »domowić się abo też i dobić się« (1): ći ſzcżęſliwſzy ſą co płácżą/ y łkáią/ prágnąc ſpráwiedliwośći/ á przedſię iey doſtáć niemogą/ niż ći co ſie iey domowić/ ábo też y dobić mogą y vmieią/ bes BOgá. CzechRozm 247v.
3. [Biciem wydobyć zeznanie [czego na kim]: żeby [lege: zęby] iey kámieńmi wybijáli/ y mowić to co krolowi ſie zdáło kazáli. Cżego gdy ſie dobić na Gáianie nie mogli: odwlękli [!] ią ná ſtronę. SkarŻyw 930 (Linde)].

Formacje pochodne cf BIĆ SIĘ.

LW