[zaloguj się]
[pdf]

DOJUTREK (1) sb m

Fleksja

D sg dojutrkowi.

Sł stp, Cn brak, Linde XVI i XVIII w.

Rzeczownik od „do jutra”; ten, co ma żyć krótko, doczesny, nietrwały: Cżym ſię tedy Bog prawdźiwy [...] nie brzydzi/ y cżego ſię nie wſtydzi/ cżemu to [...] wſtyd przynośić ma/ cżłowiekowi grzeſznemu doiutrkowi ták doyźrzáłego rozſądku [...] nie máiącemu? LatHar 58.

TK