Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: (DOSKUBAĆ)

Następne hasło: DOSKWIERAĆ »

DOSKUŚĆ (3) vb pf

o jasne.

Fleksja

praet
	sg
2	m	-ś doskubł

fut 3 sg doskubie (1). ◊ 3 pl doskubą (1). ◊ praet 2 sg m -ś doskubł (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. Oskubać do reszty, dokończyć skubania (o ptakach) (2)
- Przen: Ogołocić, złupić do reszty (1)
2. [Dokuczyć, dać się, we znaki]

1. Oskubać do reszty, dokończyć skubania (o ptakach) [co a. czego] (2): iużći onych kur cżegoś nie doſkubł oſtátek pobiją RejZwierc 72; Y to cżego [jastrząb] ſam cżáſem nie doſkubie/ Więc druga Wronká záſię ná tym dłubie RejZwierc 210v.

Przen: Ogołocić, złupić do reszty (1): A potym ſie zebrawſzy co ći [nieprzyjaciele] nie dodárli/ Pewnie náſzy doſkubą/ by ći głodem zmárli. RejZwierc 251.

2. [Dokuczyć, dać się, we znaki [komu]: [Słoń] Ten ſie nigdy nie kłádźie/ [...] Ieśli ſie gdźie obáli y Kruk mu doſkubie. BielawMyśl C4.]

Synonim: 2. dokuczyć.

Formacje pochodne cf SKUŚĆ.