[zaloguj się]
[pdf]

DUCYJA (15) sb f

Fleksja
sg pl
N ducyjå ducyje
G ducyj
D ducyjåm
A ducyje

sg N ducyjå (1). ◊ pl N ducyje (4). ◊ G ducyj (4). ◊ D ducyjåm (2). ◊ A ducyje (4).

Sł stp, Cn, Linde brak.

lek. Zabieg leczniczy polegający na puszczaniu z góry na głowę chorego strumienia ciepłej wody z odpowiednio urządzonego zbiornika (15): które to Ducie/ złáćinſkiégo/ álbo włoſkiégo ięzyká/ nic inſzego nie ieſt/ iedno ſtrumiéń do głowy przypráwióny ták/ áby chory vśiadł/ głowę śćierką/ álbo ręcznikiem obwinął/ á ták ćiáło obróćił/ iákoby zgłowy ten ſtrumień ná mieyſcá gdźie deſcenſy iákie ſą/ ſpadał. Oczko 15v; bo iż kąpánie rzecz miła/ do tego ćiáłá ſpoſabia: niemniéy ducia głowę roſpárzywſzy/ ſen twárdy przynośi. Oczko 18v, 15v, 16, 17, 18v, [41]v.

W połączeniach szeregowych (6): ieſli deſcenſóm y guzóm á mieyſcam ſtwárdźiáłém/ y duciam y błotu/ potym y kąpániu czás rozdźielny dawſzy/ dogodźić ſye może Oczko 18v; A iż ći wyliczamy ſpoſoby vżywánia wód/ té/ wánnę/ błoto/ ducie/ y pićié Oczko 19, 18, 18v, 21, 21v.

Zwrot: »ducyje puszczać (a. puścić)« (2): pátrząc iednák/ ieſli tho Catarrhus co z głowy ſpadáiąc piérśi obćiąża/ tedy ná głowę ducie puśćić Oczko 15, 14v.

SB