[zaloguj się]
[pdf]

DUMKA (4) sb f

Fleksja
sg pl
G dumki dumek
A dumkę dumki

sg G dumki (2). ◊ [A dumkę.] ◊ pl G dumek (1). ◊ A dumki (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Dem. od „duma” (4):
1. Wymysł, mniemanie [czyja] (4): Acżkolwiek też y inſzych dumek ludzkich dotyka [Dyjonizyjusz Kartuzjanus art. 43.]/ iednák tego zdánia ſwego nie odſtępuie/ iż nie Bog był widźian [...]/ ále Anioł. CzechEp 262, 31, 293.
Zwrot: peryfr. »gorne swoje dumki podnosic« = pysznić się (1): Dźiś młodźi náſtáli/ ktorzy ſię ſámi nie znáiąc y gorne ſwoie dumki podnoſząc/ ſtárym y świádomſzym nie vſtępuią SkarKazSej 661b.
2. [Pycha: [Heliab do brata Dawida] Pocoś tu przyſſedł/ á cżemuś opuśćił onę trochę owiec na puſzcżey? Znamći ia dumkę twoię [novi superbiam tuam]/ á złość ſercá twego Leop 1.Reg 17/28 (Linde).]

Synonimy: 1. domysł; 2. nadętość, pycha.

KN