[zaloguj się]
[pdf]

DYSZKANT (2) sb m

a jasne.

Fleksja
sg pl
G dyszkantów
A dyszkant

sg A dyszkant (1). ◊ pl G dyszkantów (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

1. muz. Najwyższy, najcieńszy głos w zespole chóralnym, sopran [symphoniae pars impuberum vocibus cani solita Cn] (1): Vſłyſzyſz tám [na biesiadzie] pięć báſſów/ dwánaśćie diſzkántów/ Sześć áltów/ ośm tenorów/ dwánaśćie wágántów: Potym od melodiéy aż poſną na ſtole KochPieś 21.
2. Głos chłopięcy (1): Gallulo ‒ Miąſzo mowic poczinam, tracę diſcant. Calep 447a.

JW