[zaloguj się]
[pdf]

ELEGIJA (4) sb f

Oba e jasne, a pochylone.

Fleksja
sg
N elegijå
A elegiją

sg N elegijå (3). ◊ A elegiją (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.

Utwor liryczny o nastroju smutnym [elegia ‒ miłosierna a smutna piosnka albo wiersze. Mącz 101b; ‒ smutny lament, piosnka z narzekanim Calep; pogrzebna piosnka, wiersz ‒ elegia Cn] (4): (marg) Páná Krákowſkiego Pogrzeb. (‒) Y czytałem iuż płáczliwą Polſką Elegią/ kthora opłákywa śmierć Pogrzebu támtego. [dotyczy zapewne utworu J, Kochanowskiego: O śmierci Jana Tarnowskiego, Kr. 1561] OrzRozm Qv; M. Pudłowſkiégo Elegia. PudłFr 74‒75 żp.
Zestawienie: »Elegija polska« [tytuł wiersza M. Pudłowskiego] (2): MALCHERA PVDLOWSKIEGO FRASZEK Kſięgá Piérwſza. Przy tym Sen, y Elegia Polska. PudłFr kt, 74.

TG