[zaloguj się]
[pdf]

FURYJAT (4) sb m

a pochylone.

Fleksja
sg pl
N furyjåt
A furyjåta furyjåty

sg N furyjåt (2). ◊ A furyjåta (1). ◊ pl A furyjåty (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVIII w.

Człowiek skory do gwałtownego gniewu, popędliwy, zapalczywy [furiatus – zdziczały, ten który zdziczał albo ku wścieczeniu jest pochylon Mącz 141b; – do szaleństwa zapalony Calep; szalony zuchwale, wściekły – furiatus Cn] (4): Furyat ledá o co łaie. Strum R2v, R3v; GostGosp 169; [ubogi kmieć] Cierpi Kuny/ Biſkupy/ Korbácże [...]/ podátki/ pobory. I Pany furyaty/ opiłe tyrány KlonWor 77.

KK