[zaloguj się]
[pdf]

INFAMIJA (4) sb f

-a- (1) OrzRozm, -å- (1) GórnRozm (ponadto 2 r. brak kreskowania).

Fleksja
sg
G infamij(e)j
A infamiją
I infamiją

sg G infamij(e)j (1). ◊ A infamiją (1). ◊ I infamiją (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.

praw. Bezecność, pozbawienie czci szlacheckiej, a w konsekwencji pozbawienie możności piastowania pewnych funkcji publicznych [infamia – sromota Mącz 117c; – zelżywość, sromota Calep; niesława; odsądzenie czci, bezecnosć – infamia publica a lege vel principe ob scelus insigne irrogata Cn] (4): ieſli ſłáwę dobrą wiecey ſobie ważymy/ niżli żywot/ czemuſz nie rádniey mnieyſzą kaźnią karżećie dłużniká/ to ieſt śiedzeniem/ niżli infamią? GórnRozm I3; y maſz tęn poczćiwy Oćiec rozumian bydź za complicem, iż záchował miłośc corcze ſwey/ y [wywołanemu] źięćiowi ludźiom vtrapionym? Bá chwały on zá to godźien / nie infamiey. GórnRozm I3; o dlugi prżywiętſzym to káźń ieſt/ wywołánie/ ktore zá ſobą infamią ćiągnie. A o te inſze zbrodnie/ y niechayby prżećię bannitio byłá/ lecz citra infamiam. GórnRozm Lv.
W przen (1):
Zwrot: »infamiją pachnąć« (1): w tym Státućie ſtoi/ iż Duchowni ſądzą Hereſes et ſchiſmata á ty rzeczy infámią pachną. OrzRozm H4v.

Synonimy: bezecność, sromota, zelżywość.

IM