[zaloguj się]
[pdf]

KIEŚCIEŃ (5) sb m

Teksty nie oznaczają é (Cn oba e jasne).

Fleksja
sg pl
A kieścień kieścienie
I kieścieni(e)m kieścieńmi

sg A kieścień (1). ◊ I kieścieni(e)m (2). ◊ pl A kieścienie (1). ◊ I kieścieńmi (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

Rodzaj broni w postaci kołczastej kuli metalowej lub kościanej, przywiązanej rzemieniem lub łańcuchem do drewnianej rękojeści, służącej też do bicia; caestus plumbo illigati, sculponeae Cn (5): Miał ná ſobie Kniáż wielki terlik Złotogłowowy/ kieśćień zá páſem złotem obłożony BielKron 435; ModrzBaz 118.

W połączeniach szeregowych (2): Náwykłem Paeonowie iák broń powracáią/ Iáko Máſságetowie włocżniámi ſtrzeláią. Iák Sármátá kieścieniem/ koſą Wołoch śiecże/ Tátárzyn iák łuk ćiągnie/ [...] Iáko Báleárowie procámi macháią ModrzBaz 111; BielSpr 66.

Szereg: »kieścień albo knucie« (1): kogo by po pierwſzey godźinie náleźli wſádzą/ á kieśćieńmi álbo knucżym biją. BielKron 430.

KW