[zaloguj się]
[pdf]

[KOLĘDOWAĆ vb impf

Oba o prawdopodobnie jasne (tak w kolęda i w -ować).

Fleksja
indicativus
praes
sg
3 kolęduje
praet
sg
3 m kolędowåł

praes 3 sg kolęduje. ◊ praet 3 sg m kolędowåł.

Sł stp brak, Cn notuje, Linde także XVII w. (z Cn), ponadto XVIII w. w innym znaczeniu.

Dawać podarek noworoczny; tu przen: oddawać cześć Chrystusowi w okresie po Bożym Narodzeniu (z dodatkowym elementem padania na kolana); strenam dare Cn: Czynili też to Pogańſcy Rzymiánie/ winſzuiąc ſobie na nowy Rok wſzego dobrá: to Koſcioł w lepſzy ſpoſob obroćił. Abowiem wſpomina tym niewymowny on dar Boży; iż ſwego Syná iedynego/ á ſnim wſzyſtko/ z łáſki á z miłoſierdzia ſwego nám dáć raczył. ktoremu dla nas vniżonemu/ iże winniſmy náſze koláná nákłániáć; [...] dla tego/ od kolan náſzych Pánu Chryſtuſowi dánia/ możemy ſnadnie wykłádáć Polſkie ſłowo, Kolędę. Tákći S. Szczepan [obchodzony 26 XII] kolędował [umierał kłęcząc i modląc się] HerbNauka N5; Wſzak vſtáie Kolędá/ w dzień trzech Krolow. (–) Pieniężna może vſtáć/ v ludźi; ále Duchowna nie vſtáie/ w Koſciele: aż do ſámych Gromnic/ Koſcioł kolęduie Dziećiątku nowo národzonemu. HerbNauka N5v (Linde).

Formacja współrdzenna: ukolędować.]

KW