Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: KOŁYSAN

Następne hasło: KOŁYSANY »

KOŁYSANIE (8) sb n

o oraz a jasne, e pochylone.

Fleksja

	sg
N	kołysanié
G	kołysaniå
D	kołysaniu

sg N kołysanié (6); -é (1), -(e) (5). ◊ G kołysaniå (1). ◊ D kołysaniu (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVIII w.

Znaczenia

I. Rzeczownik od „kołysać”: kolebanie, huśtanie (o dzieciach i ludziach chorych) (6)
II. Rzeczownik od „kołysać się”: chwianie się (2)
- a. O uleganiu siłom przyrody (1)

I. Rzeczownik od „kołysać”: kolebanie, huśtanie (o dzieciach i ludziach chorych); cernuatio, iactatio in petauro a. in oscillis, oscillatio, oscillum Cn (6): Iezu ienżes ſę [!] miłoſciwie podał khu kołiſaniu na ſtare łokcie ſprawiedliwe^go Symeona. ſwiłuy [!] ſie nad nami. TarDuch Bv; by ſnadz ono mleko ciała dziecięczego nie zepſowało, albo nie obraziło Przeto ma być lekkie kołyſanie FalZioł V 37; SienLek 34 [3 r.].

kołysanie kogo (1): Kołyſánie chorégo/ tóż co y płotnem tárćié czyni SienLek S2v.

II. Rzeczownik od „kołysać się”: chwianie się; vacillatio Calep (2): Vacillatio ‒ Kołiſſanię, chwianię. Calep 1098a.

a. O uleganiu siłom przyrody [czyje = któremu ktoś ulega] (1): Także też y márynarz iuż ſie nie boi onych ſtráſznych wiátrow/ y onego wąthpliwego kołyſánia ſwego RejZwierc 176v.

Cf KOŁYSAĆ, KOŁYSAĆ SIĘ