[zaloguj się]
[pdf]

KONDEMNACYJA (2) sb f

o, e oraz pierwsze a jasne, końcowe a pochylone.

Fleksja
sg pl
N kondemnacyjå
A kondemnacyj(e)

sg N kondemnacyjå (1). ◊ pl A kondemnacyj(e) (1) [zapis: -ȩ].

Sł stp, Cn, Linde brak.

1. praw. Skazanie, zwłaszcza zaoczne [skazanie przeciw komu ‒ condemnatio Cn] (1): AReſty wzdawánia in cotumaciam ná Séymie/ zá Dworem/ y przed którymkolwiek inſzym ſądem máią bydź dopuſczoné/ tego dniá gdy ſie kondemnátia sſtánie do dwudźieſtéy y trzećiéy godźiny SarnStat 805.
2. Szkoda, strata [condemnatio Łac śr] (1):
Szereg: »przezysk i kondemnacyja« (1): Item, wſzyſtkié przezyſki y condemnatiȩ do onégo Státutu iáko pod ſznur przykłádáią. SarnStat 1296.

MM