[zaloguj się]
[pdf]

KONSYSTORZ (4) sb m

Oba o jasne.

Fleksja
sg pl
N konsystorz
G konsystorz(o)w
A konsystorze

sg N konsystorz (2). ◊ pl G konsystorz(o)w (1). ◊ A konsystorze (1).

Sł stp brak, Cn: konsystarz, Linde XVIII w.

1. Zespół sędziowski [sądowa sala – consistorium Cn] (2): A mieliby być obieráni ze wſzytkich ſtanow do tych konſyſtorzow [decurias]/ ponieważ by wſzytkie ſtany mieli ſądźić. ModrzBaz 92.
Wyrażenie: »sędziow konsystorz« (1): wydźimy że Krol/ będąc inſzemi rzecżámi zábáwiony/ żadnym ſpoſobem ták wiela ſpraw ſędźić niemoże/ á my nieſtáramy ſię o to/ áby ten vrząd komu inſzemu zlećił/ á tákowe ſędźiow konſyſtorze [iudicum decurias] vſtáwił/ ktorziby koniec ſporom cżynili? ModrzBaz 92.
2. Urząd do spraw administracyjnych i sądowych przy kurii biskupiej; tu archiwum tego urzędu (1): Archivum, Latine Tabularium, Mieiſce/ álbo/ skliep/ w którym Ziemskie/ álbo/ mieiſckie/ álbo/ też Konſiſtorskie Xięgi chowáyą. Cancellaria/ álbo też Conſiſtors. Mącz 15a.
*** Dubium (1): Argiletum [= w Rzymie dzielnica m. in. księgarzy], Mieiſce ták zwáne w Rzimie nie dáleko od páłacu gdzie Xięgi legáwáły/ Konſiſtors też zową. Mącz 15d.

HG