[zaloguj się]
[pdf]

ŁYKANIE (8) sb n

a jasne, e pochylone.

Fleksja
sg
N łykanie
A łykani(e)
I łykanim, łykani(e)m

sg N łykanie (4); -é (1), -(e) (3). ◊ A łykani(e) (1). ◊ I łykanim (2), łykani(e)m (1); -im: -(e)m SkarŻyw (2:1).

Sł stp brak, Cn w innym znaczeniu s.v. połykanie, Linde XVII w. s.v. łykać.

Znaczenia
Łkanie, szloch (8): Pytáć go pocżęli: ále mowić prze łykánie nie mogł. ćięſzkość ſerdeczna/ ſłowá przerywáłá SkarŻyw 58; Lzy twarz iey zálewáły/ łykánie mowić nie dáło/ á vſchły ięzyk władzey nie miał. SkarŻyw 195, 535.

W połączeniach szeregowych (2): Głos (marg) W Rámie znaczyło by to mieścé tako zwané (–) na wyſokośći ſłyſzań ieſt/ narzékanié (marg) mówiącégo (‒) płacz j łykanié wielkié [Vox in Rama audita est, ploratus et ulatus multus]. MurzNT Matth 2/18; SkarŻyw 309.

Szeregi: »łykanie i płakanie« [szyk 1:1] (2): O iákie będzie łykánie y nędzne płákánie/ gdy ná ocży widzieć będziem: z iedney ſtrony niewymowne kroleſtwo niebieſkie: z drugiey wiecżne męki y piekło SkarŻyw 121, 263.

»wzdychanie i łykanie« (1): Spowiedzi ſam ſłucháiąc/ á łáſkáwie y pokornie grzeſzne przyimuiąc: płákał z płácżącymi/ á twárde ſercá ſwym wzdychániem y łykániem do ſkruchy pobudzał. SkarŻyw 292.

Synonimy: łkanie, płacz.

Cf ŁYKAĆ

HJ