![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: [NADBITY] | Następne hasło: NADBUDOWAĆ » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
NADBLADNĄĆ (1) vb pf
Oba a jasne.
Fleksja
| inf | nadbladnąć |
|---|
| praet | ||
|---|---|---|
| sg | ||
| 3 | n | nadbladło |
[inf nadbladnąć.] ◊ praet 3 sg n nadbladło.
Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.
Stać się trochę bladym, przyblednąć, przymizernieć (z choroby, ze strachu itp.); przen [bezpodmiotowo; komu]: A ty Czo myſljś proſtaku Prziſtęp ſyę ſam nieboraku Znaċ żeċ zemſkych ſpraw przeſyadło Boċ barzo ċzemus nadbłyadło RejKup cc7v; [Dla czego cesarz nie śmie do Rzyma naglądnąć, Wspomniawszy tę przygodę, musi mu nadbladnąć. Apolog 16; W tákim ſtráchu y Ariſtyppowi nádbládło. PlutBBud C2 (Linde)].
Formacje współrdzenne cf BLEDNĄĆ.
KCh