[zaloguj się]
[pdf]

NADDAĆ (3) vb pf

Oba a jasne.

Fleksja
inf naddać
imperativus
sg
3 niech naddå

inf naddać (1). ◊ fut [1 sg naddåm.] ◊ 3 sg naddå (1). ◊ imp 3 sg niech naddå (1). ◊ [impers praet naddåno cf NADDANY sg n N.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Dać ponad miarę; dołożyć; dare Mącz (2): Sed nemo dabit frustra egomet mecum has rationes deputo, Ale nikt nie nádda/ poprużnu ya s ſobą ty rzeczy ráchuyę/ y vważám. Mącz 333b; [DramStp II 433; SenekaGórn 71].

naddać ile nad co (1): A ieſli okupuiąc okupi człowiek co zdzieſięćin ſwych/ niech nádda [addet] piątą cżęść nád nie. BudBib Lev 27 [25]/32[31].

a. Dopowiedzieć, uzupełnić (o tekście) [nad co] (1): V ktorego [Józefa]/ ácżby to máła byłá/ nieco nád tegodnie Dánielowe (gdźie iuż piſmá świętego nie ſtáło) náddáć: Ale gdy y tám náddáie/ gdźie co inſzego piſmo święte mowi tám iuż iáko ſie ieſt cżemu dźiwowáć/ ták ſie też w tey mierze nie trzebá nań we wſzyſtkim ſpuſzcżáć. CzechRozm 170.

Synonim: dołożyć.

Formacje współrdzenne cf DAĆ.

Cf NADDANY

KCh