[zaloguj się]
[pdf]

NAMOWCA (2) sb m

Pierwsze a pochylone, drugie jasne; teksty nie oznaczają ó.

Fleksja
sg pl
N nåmowca
A nåmowce

sg N nåmowca (1). ◊ pl A nåmowce (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w, (jeden z niżej notowanych przykładów); poza tym w objaśnieniu s.v. namownik.

Ten, kto namawia, nakłania do czego; persuasor Calep (2): Persuasor ‒ Namowcza. Calep 792a; [námowcá/ Persuasor, autor. Volck Mmm2].
W przen (1):
Wyrażenie: »namowca dusz« (1): rodzice y namowce duſz bez ráthunku chćiałeś ſtráćić/ z pośrzodku ſwiąthośći twoiey [et auctores parentes animarum inauxilatarum perdere voluisti] Leop Sap 12/6.

Cf NAMAWIACZ, NAMOWNIK

TK