[zaloguj się]
[pdf]

MAGNIFIKAT (13) sb indecl

-c- (11), -k- (2).

Oba a jasne.

Sł stp notuje, Cn, Linde brak.

Nazwa hymnu kościelnego, zaczynającego się od słowa „magnificat” (które jest pierwszym wyrazem łacińskiego przekładu kantyku Najświętszej Panny Marii, wygłoszonego w czasie nawiedzenia św, Elżbiety, śpiewanego lub odmawianego w czasie nabożeństw [magnifico ‒ wychwalam, sławię Mącz 204a; ‒ wywyszam Calep; raczę; rozszerzam co słowy, rozwodzę, szerzę; sławię kogo, wysławiam, rozsławiam, sławnem czynię; wielbię, wielkiem abo wielmożnem być wyznawam, opowiadam, wysławiam – magnifico Cn] (13): A wſziſci po piąci ſmowmi. Sdrowich Mariei a to ktemu Po Magnificat iednemu. RejKup c3, m2; BielKron 137 marg; y gdy przyſzło do Antyphony na Mágnificát do onych ſłow: Cżemuśćie obmawiáli ſłowá prawdy. y to wyśpiewáwſzy/ wſzyſcy zámilkli SkarŻyw 509, 583 [2 r.]; Zdawná wſtawáią ná Magnificat. LatHar 67 marg, 65, 66 marg, 501, 746, Aaa7.
Przen: O pokorze (1): TEn dom z myſlą/ ácż zacny/ nie buiał wyſoko/ Alechmy iuż doználi/ á práwie ná oko/ Iáko ſie Mágnifikát/ pełni nád wiernemi/ Záwżdy ſtrzela wyſoko/ Pan Bog pokornemi. RejZwierz 59.

ZZa