[zaloguj się]
[pdf]

MINĄĆ SIĘ (4) vb pf

Zawsze sie.

Fleksja
praet
sg
3 m minął się
conditionalis
sg
3 n by się minęło

fut 3 pl m pers miną się (2). ◊ praet 3 sg m minął się (1). ◊ con 3 sg n by się minęło (1).

Sł stp brak, Cn s.v. mijam się, Linde XVI(XVIII) – XVII (z Cn) – XVIII w. s.v. mijać się.

1. Przejść, przejechać obok kogoś; wyminąć się z kimś (3): Bo gośćiniec vtárty/ że ſie y trzey miną RejWiz 180v.
Przen: Zawieść się (1):
Zwrot: »minąć się z nadzieją« (2): RejZwierz 33; Przećiw tobie [Bogu] ſzaleni buntowáć ſye śmieią/ Rozczęli rádę/ ále miną ſye z nádźieią. KochPs 29.
2. Nie zauważyć kogoś w czasie wzajemnego przechodzenia obok siebie; aberrare Cn [z kim] (1): gdy chłop iedzie w drogę/ Zrzebię zá nim rże goniąc/ Kobyłkę niebogę/ Ten woła cżecżau cżecżau/ by mu nie zginęło/ Abo by ſie w wąwozie gdzie z nim nie minęło. RejFig Dd4.

Formacje współrdzenne cf MIJAĆ.

IM