Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [NIEMIANIE]

Następne hasło: [NIEMIANOWICIE] »

NIEMIANOWANY (3) part praet pass pf

e, oba a oraz o jasne.

Fleksja

sg
m	N	niemianowany
m	G	niemianowan(e)go

pl
N	subst	niemianowané

sg m N niemianowany (2). ◊ [G niemianowan(e)go.] ◊ pl N subst niemianowané (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. s.v. mianowany.

Znaczenia

1. Nie nazwany, nie posiadający nazwy (2)
2. W funkcji przymiotnika: Nie dający się nazwać, określić (1)

1. Nie nazwany, nie posiadający nazwy (2): Té [gwiazdy] tedy pewnym piątnem świécą rozeznáné: Lecz pod záiącem ćięmné y nie miánowáné. KochPhaen 15; Inominalis ‒ Nie mianowani. Calep 540a; [Zywot S. Kátárzyny Dziewice Szwedki/ corki S. Brygidy/ od niemiánowánego/ ále wiernego ſkładaczá wypiſany SkarŻyw 253 (Linde)].

2. W funkcji przymiotnika: Nie dający się nazwać, określić (1): Bog indefinitus ábo Bog nie miánowány. GrzegRóżn H2.

Cf MIANOWANY, NIEMIANOWITY

ASt