[zaloguj się]
[pdf]

ODARCIE (4) sb n

o oraz a jasne; teksty nie oznaczają é.

Fleksja
sg
N odarci(e)
G odarciå
A odarci(e)

sg N odarci(e) (1). ◊ G odarciå (1). ◊ A odarci(e) (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.

1. Oderwanie szybkim ruchem zewnętrznej powłok; laceratio Mącz (2): Laceratio, Odárcie/ Oſzárpánie. Mącz 181c; [odźieránie et odárćie/ Detractio, excoriatio. Volck Ooo3v].
Wyrażenie: »odarcie odzienia« (1): rany ſie wſſytki odnowily/ ijż krew ſnich ciekla/ dlá odarciá onego odzieniá/ ktoreé bylo przywrzalo ze krwią ku cialu/ a także nág ſtál dlugą chwilę Iezus mily OpecŻyw 138.
a. [O skórze: Odárćie ſkory w obráżeniu SienHerb B#2v.]
2. Uszkodzone miejsce na ciele, zranienie (1):
Szereg: »sparzelina i odarcie« (1): Z ocztem roſpuſzcżone [łajno wołowe]/ na ſparzeliny y na odarcie gdi nim obłoży ieſt barzo dobre. FalZioł I 144c.
3. Brak okrycia, nagość [czyje] (1):
Szereg: »nagość a odarcie« (1): A gdy ie [Adama i Ewę] grzech odárł z oney niewinnośći ich/ iuż poználi nágość á odárcie ſwoie. RejAp 45.

Synonimy; 1. oderwanie; 3. nagość.

Formacje współrdzenne cf DRZEĆ.

Cf OBDARCIE, ODDARCIE, ODRZEĆ

JB