[zaloguj się]
[pdf]

ODMAWIAĆ SIĘ (2) vb impf

sie, [się].

o jasne. ◊ W inf pierwsze a jasne, w formach osobowych pochylone.

Fleksja
inf odmawiać się
indicativus
praes
sg
3 odmåwiå sie
praet
sg pl
3 m odmåwiåł się m pers odmawiali się
conditionalis
sg
2 m by sie odmåwiåł

[inf odmawiać się.] ◊ praes 3 sg odmåwiå sie (1). ◊ [praet 3 sg m odmåwiåł się. ◊ 3 pl m pers odmawiali się.] ◊ con 2 sg m by sie odmåwiåł (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI i XVIII w.

1. Odrzucać czyjąś prośbę, wymawiać się od czegoś (1):

[odmawiać się komu: Rzekł Lodwig: [...] wątpię ieſli Alex. opuśći Kroleſtwo á tu dla mnie przyiedzie. Rzekłá pánná nigdyć ſie nieodmawiał/ dla tego mam nádzieię iż to vcżyni HistPonc L7. Cf odmawiać się czego komu.]

[odmawiać się czego komu: Cożem ia ieſt zacż/ ábych ſię cżego miáłá odmáwiáć pánu moiemu? BibRadz Iudith 12/13 (Linde).]

Zwrot: »odmawiać się prośbie« (1): nigdyby żądliwéy/ Hárdźie ſie nieodmawiał prośbie zápálczywéy. GosłCast 58.
2. Usprawiedliwiać się, dowodzić swojej niewinności [czym] (1): Acz mu rzecży nie ſtawa ktorą ſie odmawia Ale ſnadz więcz onemu więczey ſlow doſtawa [...] Gdy ſie kto winnym cżuie więcz ſie chcze wyprawić RejJóz Iv.
3. [Mówić, że się nie ma z kimś nic wspólnego [od czego]: Tu wiele było mówiono [...] jako się bracia zawżdy od wszystkich sekt osądzonych odmawiali, bo do nich nie przystawali, ale osobliwą Jednotę zaczęli. AktaSynod I 68.]

Formacje współrdzenne cf MOWIĆ.

LWil